Ben Lado'yu memeden kesmedim, 5.5 aylıkken emmeye üşenip biberonu tercih etti. Dolayısıyla şu anda biraz dışarıdan gazel okuyorum. Başa gelmeden bazı şeyler bilinmiyor. Ama bu konuda bir hissiyatım var.
Nasıl keserdim? Bir kere bana çocuğun bu kadar duygusal olarak bağlandığı bir şeyden tiksindirilmesi doğru gelmiyor. Memeden kesme büyümenin bir parçası, çocuğa bu anlatılabilir. Sonrasında bir süre ağlayabilir, tutturabilir. Bunlar bana çok daha sağlıklı geliyor. Sadece o zor dönemde onun yanında olmak, onu anlayabilmek, duygusal açıadan desteklemek yeterli olacaktır diye düşünüyorum.
Üstelik bu süreci atlattığında iki tane önemli öğrenme gerçekleşir: Hem duygusal açıdan zor bir şeyi atlatabilmeyi öğrenmiş olur, hem de memenizi emmese de sizin böyle bir zorlukta hep onun yanında olacağınızı. Bunlar yabana atılır kazanımlar değildir.
Memeden kesme bir büyüme/öğrenme fırsatı da olabilir, travma da. Bence biz bazen çocukların ağlamasından biraz fazla korkuyoruz. Halbuki ağlamaması, o memenin yasını tutmadığı anlamına gelmiyor.
Anne hazır olsun diyenler de çok haklı. Bir sene sonra sütümü sağmaktan vazgeçip pompayı yolladığımda bile, bir hafta kendime gelememiştim. Bu karşılıklı duygusal bir alışveriş, siz aslında sadece çocuğu değil kendinizi de memeden kesiyorsunuz.
Bir de şuna odaklanmak lazım; Memeden kesme anne-çocuk ilişkisinin bir boyuttan başka bir boyuta geçmesi demek. Aslında bir ilişki şekliyle vedalaşırken, başka ve yepyeni bir ilişkiye adım atıyorsunuz. Aslında bu da son derece heyecan verici.
Hasıl-ı kelam, bana kalsa süreci kolaylaştırsa bile mememe oje sürmezdim. Zira o memeler, ansızın çirkinleştikleri için terk edilmeyi değil, arkasından yas tutularak gerçek ve içten bir vedalaşmayı hak ediyor.
