Ömer birkaç haftadır ben yemek yerken tabağımı çekiştirmeye, çatalıma doğru hamle yapmaya başladı. Küçük oğluşum artık sütten başka yiyecekleri merak etmeye başladı diye düşündüm. Geçen gün de o kucağımdayken ben elma yiyordum... Birden deli gibi çırpınmaya başladı ve elmaya uzanmaya çalıştı. Katı gıdaya başlarken büyük kızımla da 4. ayda elma ile başladığımız için ona yalatmakta sakınca görmedim. Mutluluğu, heyecanı görmeye değerdi!
Bu ayki (5. ay) kontrolümüzde doktorumuza danıştığımda, katı gıdalara başlamadan önce anne sütü ile 1 ay daha devam etmemizi, ama hergün az miktarda elma veya armut suyu verebileceğimizi söyledi. Bu arada, canı çekmesin diye onun önünde yemek yememeye dikkat etmemiz konusunda da beni uyardı. İşte oğlumun dünyası renklenmeye başlıyor!
Bu heyecanla eve gelir gelmez bir dilim elmayı rendeleyip tel süzgeçte suyunu çıkardım. Cam rendemiz olmasına rağmen Ömer’in pütürlerle başa çıkamayacağını düşündüm ve bunu pürelere başlayacağımız zamanlara saklamayı uygun gördüm. Bu sırada, Ömer henüz desteksiz oturamadığından, bakıcısının kucağında önlüğü ile hazır bir şekilde ilgiyle beni izledi. Ve işte o ilk kaşık geldiğinde beni şaşırtacak bir sakinlik ve olgunlukla (!) ağzını açtı. Tabii minik parmaklarıyla kaşığı yakalamaya çalışmayı da ihmal etmedi. Emme refleksi sebebiyle elma suyunun bir miktarını diliyle istemeden dışarı atıyordu. Ama ağzından çıkan baloncuklar eşliğinde yüzündeki mutluluğu tercüme etmek çok kolaydı: “İşte bu annecim! Sana ne zamandır bunu söylemeye çalışıyordum!”
3-4 kaşıktan sonra Ömercik’in “kuuuu, gııııı” şeklindeki ısrarlarına rağmen bu küçük maceramızın sonuna geldik. Onun ağzını şapırtada şapırdata yeni tatları keşfetmeye başlamasını izlemek benim için büyük bir keyifti… Hemen gidip ona minik kaşıklar ve kaseler almak istiyorum. Ve Armut denemesini iple çekiyorum!!!
