Çocukluğumun yaz ayları Çanakkale Ezine’de geçti... Missssss gibi zeytinyağları içinde büyüdüm. Beyaz peynirlerine doyamadım hiçbir zaman. Dayımın ineğinin missss gibi sütü, diğer dayımın zeytinliğinden kendi elleriyle topladığı zeytinler, yengelerimin köyünden gelen börülceler, bahçemizdeki incir ve dut ağacının meyveleri sofralarımızı doldurur taşırırdı.
Annem pazara gittiğimizde çuvalla karpuz alır, biz çocukların her birine de özenle küçük karpuzlardan seçerdi. Onları hiç üşenmez eve kadar taşır, taşırken de “Aman Nurten işin mi yok, deli misin niye buncacıııııık karpuzu eve taşıyıp durun? Aklını oynattın seeeen?” diyen komşularımıza “Ben küçükken babam bizim için aldığı karpuzları bize taşa vurup kırıp yemeyi öğretmişti, o karpuzların tadı başkadır. Çocuklarım bu zevkten mahrum mu büyüsün?” derdi. Annem bize de öğretti bahçedeki taşlara karpuzu vurup, kırıp yemeyi... O kıpkırmızı karpuzun suları kollarımızdan aka aka, minik avuçlarımızla karpuzun içini çıkara çıkara yemeyi... Bizim evimizde karpuz çekirdekleri bile değer bulurdu. Kırıp yediğimiz karpuzların çekirdeklerini güneşte kurutup, sonra onları çitlemeye çalışırdık.
Neyse uzatmayayım, demek delilik bulaşıcıymış... Annemin deliliği bana da geçti ben anne olunca. Biz küçükken anneme söylenen “Aman Nurteeeen deli misin sen... Napıp durun böyle?”ler Efe doğduktan sonra “Amaaan Ayzen deli misin sen?”lere dönüştü. Zavallı annem sadece eve çuvalla karpuz taşıdığı için delilik yaftasını yemişken benim etrafımdakiler tarafından “Deli” olarak görülmem için çok sayıda sebep vardı. Etrafımdakiler kimi zaman açıkça “Sen delisin” dedi, kimi zaman da kibar cümlelerin arasına gizledi bu iki sihirli kelimeyi... Bir kere her Cumartesi taaa Sarıyerlerden Şişli’ye ekolojik pazara gidiyorduk. Yolda saatlerimiz geçiyordu. Hem de o saatlerde alışveriş merkezlerine gitmek varken. Yaz kış demeden organik pazarın yolunu tutmak delilik değil miydi? Bir keresinde ailecek hastalandığımız için bize baksın diye tuttuğumuz hemşire “Siz delisiniz”i açıkça söylemediği için “Evde herşey organik yine de hastalanıyorsunuz işte, almayın artık bunları" demişti kendince.
Eve mümkün olduğunca plastik kap sokmamak, camları baş tacı etmek, kağıt havlu kullanmamak da ne acayip birşeydi? Balkonda pembe domates, çilek yetiştiricem diye uğraşırken, apartman görevlimizin “Abla sen de herkes gibi neden çiçek yetiştirmiyorsun? Çok havalı çiçekler var.” cümlesi de “Sen delisinin” bir başka söyleme şekliydi. Şeker, paketli abur cuburlardan yedirmemek, hatta olabildiğince boyalı dondurmalardan uzak tutmaya çalışmak... Evde ekmek, peynir yapımını öğrenmeye çalışmak... İşte burası deliliğin geldiği son nokta oldu etraftakiler açısından.
Okula arkadaşlarına dağıtsın diye püf püf bir şeker yollayan anneye derdimi anlatmam, deli olmadığımı ispat etmem hayli zordu benim için. Onun için ben de okul yönetimini ikna etmeye çalıştım. Allahtan onlar da biraz deliydi de beni anlayabildiler, okula abur cubur yollanmaması gerektiğini diğer annelerle de konuştular. En son ekolojik pazara gidemediğim bir hafta uğradığım semt pazarında elimdeki fileyi gören pazarcılar “Abla sen deli misin, bunlar çok eskide kaldı” dediler.
Ben artık bu delilik meselesine çok alıştım. Bir restoranda yemek yerken “Plastik bardak almayayım ben, biraz bu konuda deliyim de…” diyorum mesela. Eskiden “Hayır ben deli değilim, ama bakın bunlar çok zararlı” diye anlatmaya çalışırdım uzun uzun. Yıllar içinde o kadar yoruldum ki artık delilik hakkımı kullanıyor ve “Evet ben bu konuda biraz deliyim” diyorum.
Ne demişler “Delilik özgürlüktür”!
Ayzen Atalay
